Trenler  

Ne kadar benziyorlar bize, tanıdıklarımıza... Sanki dertlerini biliyorum gündemlerini. Tanıyor gibiyim her birini. 
Eskiden trenler güvenliyken, endişe duymadan camdan dışarı bakıp hayaller kurabilirken Ankara Garı neredeyse benim bizim de ölebileceğimiz zaten biz gibilerin ve bir parcamızın yittiği bir katliamla anılmıyorken Haydarpaşa "Memleketimden İnsan Manzaraları" idi. Şimdi her yer can pazarı. Bir kez daha "dağılmış pazar yerlerine benziyor memleket"...
Eskiden trenlerin restorant vagonunda birer bira içerek kendine has sallanma sesi eşliğinde en koyu sohbetlere dalardık. O zaman teknoloji bu kadar gelişkin değildi. Böylesi tren kazaları olmuyordu.
Eskiden dedemlerin orada Sincan'da evin biraz ilerisinde tren yolu vardı. Annem o trenlerin camından atılan dergileri okuyarak ve radyoda temsil dinleyerek büyümüş. Benim de çocukluğum biraz da tren yollarında geçti. Çok anım var trenlerle tren yollarında... Dedemin bir komşusu vardı. Heidi'nin dedesine benzeyen... Kocaman elleri vardı. Demiryollarında çalışırdı. Her sabah işe arkasındaki bir köpek sürüsüyle 40 dakika yürüyerek gider akşamları öyle eve dönerdi. Köpekler için yiyecek toplar bayat ekmekleri taslara ıslatırdı. Korkulu bir merakla bakardık ona insanlarla çok konuşmazdı. Çocuklarla bile. Köpeklerle konuşuyordu o.
Diyorum ya o kaza yapan trendeki insanları tanıyorum diye... Çocukluğumdan tanıyorum okulumdan sokaklardan tanıyorum. Onlar bizim gibi... Bizim gibiler ölürken eksiliyoruz. Yasımız kekremsi çok buruk acımız yüreğimiz kavruk...Yurdun dört bir yanından gelen haberler canımızın, yasımızın, acımızın, derdimizin, mutluluğumuzun değersiz olduğunu haykırıyor. Bize kötü davranılıyor. Bu ara çağrışımlarım hep aynı yere denk düşüyor. Hep bu "incelikler yüzünden" oluyor. Ölüm ihtimalimiz kaygılandırmıyor varlığımız değerli bulunmuyor madem birbirimizi duyalım, birbirimizi analım, birbirimizi kollayalım ölümde de dirimde de...
İşte onlar, tren kazasında can verenler... Her biri bizim yakınlarımıza benzeyenler.