Anneler Günü vesilesiyle;
Bir yandan kocasının şiddetine maruz kalan diğer yandan çocuğunun ihtiyaçlarını düşünen, gideren,
20 yıldır 25 yıldır evladı kayıp olan ve yıllardır her Cumartesi Galatasaray Meydanından taleplerini ve acısını haykıran,
Ertesi gün çocuğunun karnını doyurmak için herhangibir fedakarlıkta bulunan,
Sokağa çıkma yasaklarında çocuklarını yitiren bir cenaze töreni bile yapamayan (diğer detayları yazmaya dahi yüreğim dayanmıyor)
Çocuğu hasta olan ve umut arayan, hastanelerde kalan,
Devlet ya da başka kurumlar doğru dürüst el uzatmadığı için zamanının ve emeğinin çoğunu engelli çocuğuna adayan,
Kendisi çocukken kucağında bir çocuk buluveren tüm kadınları düşünmeli bu anneler gününde... Dünyanın yükü onların omuzlarında... Tüm yeniden üretim süreci onların ellerinde, yüreklerinde... Böyle olmasın.
Çocuklar analarına karşı bunca minnet, bunca borçlulukla dolu olmasın. Kendi hayatı olmayan kadınların çocukları olmak yükünü hiçbir çocuk taşımasın.
Ana acı yüklü bir sözcük şu dünyada...
Not: geçen yıldan animsatilan...