Bekle Bizi İstanbul
Uzun süredir beklediğiniz buluşmaya hazırlanıp büyük bir heyecanla gidersiniz de öylece kalakalırsınız ya hevesiniz elinizde. O ya gelmemiştir ya da bi zahmet gelmiştir umrunda değilsinizdir "eee naber" diye seslenir lakayıt. Şimdi Istanbuldayim ve iste öyle karşıladı beni şehir. Yine yaptı yapacağını. Oysa ben ona roman bile yazmıştım. Hava guzel olur Istanbulla hallesiriz diye ummustum ama gök indi öyle yağıyor yağmur. Içim zaten kasvetliydi sağolsun gökyüzü dışım da öyle şimdi. Bir de dun Idris hava durumuna yanlış baktığı için Ankaradan değil Izmır'den gelmiş gibiyim. Bembeyaz giyindim çünkü 
😊 Yerler de camur. Boşver be arkadaş ne zaman genel havaya uygun oldu ki halimiz.
Ama çoğunluk gibi kadersiz ya da şanssız bulmuyorum kendimi. Daha çok zoru seçmek. Ama kendime eziyet etmek ya da kendimi ispat etmek istediğimden değil. Öyle doğallıkla oluyor zorda olma hali. Aklım kalbim bi yana gittiğinde hesap kitap yapamadığımdan. Bi de bu ülkede kolay insan harcanır. Bu bağlamda kişisel algılamam yani basima gelen zor'u. Benim kaderim değil hepimizin kadersizligi bir anlamda.
Bugün psikologlar günü bir de. Eskiden şamanlar varmış ne güzelmiş hem deli hem psikolog hem yazar hem doktor. Meslektaşlarım, sevgili psikolog arkadaşlarım kolay değil mesleğimiz. Bazı isler var ki onları yapandan kötü insan zor çıkar. Bizim ki de öyle bence. Iyilik etmeyi beceririz beceremeyiz o da ayrı mesele (mühim de tabii) ama ne bileyim öyle kötü insanı da bol olmaz hani.
Gündem ağır ve ağırlaşıyor bu ülkenin beni suyun dibine doğru çeken taşları bitmek bilmiyor. Iki çocuk panzerin altında kalıyor nefessizim rüyalarımda. Rüyalara kadar giren panzerler bilincin içini dışını birbirine karıştırıyor rüya kabusa dönüyor kabus ve gerçek iç-içe geçiyor o sarmal burkan delen dağıtan öğüten bir canavara dönüşüyor.
Ve insan en korkunç ve en muhteşem canlı hala gözümde. Öyle uçlardaki cağımız en dengesizlerinden zamanın. Işte o dengelerde hesapsızca tahteravallinin cılız ucunda zorda durabilene sözüm ki...
Keşke yalnız bunun için sevebilseydim seni.
Küs mu barış mi Istanbul?
Biraz güneşi gösterirsen söz yine debelenicem daha iyisi için? Ne dersin?
10 MAYIS 2017
😊 Yerler de camur. Boşver be arkadaş ne zaman genel havaya uygun oldu ki halimiz.Ama çoğunluk gibi kadersiz ya da şanssız bulmuyorum kendimi. Daha çok zoru seçmek. Ama kendime eziyet etmek ya da kendimi ispat etmek istediğimden değil. Öyle doğallıkla oluyor zorda olma hali. Aklım kalbim bi yana gittiğinde hesap kitap yapamadığımdan. Bi de bu ülkede kolay insan harcanır. Bu bağlamda kişisel algılamam yani basima gelen zor'u. Benim kaderim değil hepimizin kadersizligi bir anlamda.
Bugün psikologlar günü bir de. Eskiden şamanlar varmış ne güzelmiş hem deli hem psikolog hem yazar hem doktor. Meslektaşlarım, sevgili psikolog arkadaşlarım kolay değil mesleğimiz. Bazı isler var ki onları yapandan kötü insan zor çıkar. Bizim ki de öyle bence. Iyilik etmeyi beceririz beceremeyiz o da ayrı mesele (mühim de tabii) ama ne bileyim öyle kötü insanı da bol olmaz hani.
Gündem ağır ve ağırlaşıyor bu ülkenin beni suyun dibine doğru çeken taşları bitmek bilmiyor. Iki çocuk panzerin altında kalıyor nefessizim rüyalarımda. Rüyalara kadar giren panzerler bilincin içini dışını birbirine karıştırıyor rüya kabusa dönüyor kabus ve gerçek iç-içe geçiyor o sarmal burkan delen dağıtan öğüten bir canavara dönüşüyor.
Ve insan en korkunç ve en muhteşem canlı hala gözümde. Öyle uçlardaki cağımız en dengesizlerinden zamanın. Işte o dengelerde hesapsızca tahteravallinin cılız ucunda zorda durabilene sözüm ki...
Keşke yalnız bunun için sevebilseydim seni.
Küs mu barış mi Istanbul?
Biraz güneşi gösterirsen söz yine debelenicem daha iyisi için? Ne dersin?
10 MAYIS 2017
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder